Dit is de naam die naar mijn mening het meest in de buurt komt van wat ik dagelijks ervaar. Andere namen zouden bijvoorbeeld gevoelsarmoede, matheid of vlakheid kunnen zijn. Maar die dekken de lading niet volledig. Bij gevoelsblindheid ontbreekt in wezen het hebben van elke vorm van gevoel. Het leven doet zich voor als volkomen egaal van moment naar moment hetzelfde. Het is het ontbreken van elke vorm van plezier, genieten, geluksgevoel, vrolijkheid en ontspanning maar ook de tegenovergestelde gevoelens zoals verdriet, verslagenheid, en wanhoop en melancholie. Het is ook de totaalbeleving of verwondering die is verdwenen. Ook het ervaren van liefde voor een ander is weg, evenals als verliefdheid. Eigenlijk kun je emotionele blindheid heel goed vergelijken met depressief zijn. Alles wat kleur heeft ervaar je als grauw of grijs. Het enige verschil is dat je niet somber bent of negatieve gedachten hebt. Je hoeft ook geen lichamelijk ongemak te ervaren. Je kunt ook gewoon deel nemen aan het normale leven. Zo kon ik studeren en werken bij een kinderdagverblijf en doe ik gewoon mijn boodschappen. Toch is het onzichtbaar aanwezig en is het alles overheersend en maakt het leven doelloos/richtingloos. Immers... je haalt op deze manier geen bevrediging uit de dingen die je doet. Wat je weer nodig hebt om een doel als behaald te ervaren. Het is net als in het kinderboek “Het oneindige verhaal” geschreven door de Duitse schrijver Michael Ende waarbij fantasia vernietigt dreigt te worden door het niets. Het is bij mij ook geleidelijk gegaan, en is er 1 periode geweest waarbij ik mijn gevoel weer gedeeltelijk terug had. Het ontbreken van een gevoelsleven is van grote invloed op je sociale leven. Want geen gevoel betekent ook niet meer genieten van café of bioscoop. Ik merk dat ik tegenwoordig ook weinig zin heb om naar dat soort gelegenheden toe te gaan. Terwijl ik vroeger soms heel erg op kon gaan in een jazz-concert of dansavond is dat nu verdwenen. Ook spontaan lachen of een uitbundig gevoel is iets dat wegvalt. Of blij wakker worden is er niet meer. Het gekke is dat ik af en toe wel gevoel veins/suggereer, het is dan alsof ik voor mezelf toneel speel. Dat komt waarschijnlijk om dat er als je samen bent met andere mensen bent er stilzwijgend van je verwacht wordt dat je meedoet.
Nu… oktober 2009
Waar moet het heen met mijn leven? Ik, jonge man van 36, in de kracht van zijn leven. Althans zo zou het moeten zijn. Nee, dit is niet de mooiste periode van mijn leven. Het is een periode waarin ik heb moeten accepteren dat ik ziek ben. Of misschien dat er iets voorgoed veranderd is. Ik doe mijn best, voor zover dat gaat, en probeer op een houtje te bijten. Te doen alsof mijn leven toch relatief normaal is. Alsof ik niet beter weet.
Zeven jaar geleden had mijn leven nog wel richting. Althans zo leek het. Ik studeerde af. Bouwkunde. Architectuur. Hoewel het een zware periode was, veel slapeloze nachten, veel stress, was het wel waardevol, zou ik er wel mijn begeerde diploma mee behalen. Ik zou architect worden. Een bijzonder beroep. Creatief, misschien ambitieus, maar ook veelzijdig. In ieder geval een beroep waarvan ik het idee had dat het bij me paste. Het paste in mijn zogenaamde levensplan. Een vak/beroep waarmee ik mezelf van inkomen kon voorzien, zodat ik eindelijk onafhankelijk mijn levenspad kon vervolgen.
Maar het liep helaas anders…
Nu ben ik fotograaf. Ik leef van een uitkering. Ben emotioneel blind. Slik medicijnen. Heb een psychiatrische ziekte (schizo-affectieve stoornis).
update februari 2017;
Ik ben nog altijd chronisch depressief zoals ik het nu noem. Nul emoties dus. Ik gebruik 30mg Citalopram en 250mg Leponex. De Leponex helpt me om beter te slapen en is ook een anti-psychoticum en anti-depressivum. Ik zou graag de Citalopram (anti-depressivum) willlen minderen, maar ik heb al zoveel medicatie afgebouwd zonder dat me dat echt wat opleverde. En afbouwen vind ik ook erg zwaar.Voorlopig dus maar even niet. Ik ben nog steeds erg actief, ik schilder, en dan vooral portretten. Ik krijg ook schilderles in Heiloo. Ik speel bijna dagelijks saxofoon. Ik heb diverse saxofoons en wissel per dag. Ook heb ik saxofoonles...
ik probeer het leven te nemen zoals het komt en er het beste van te maken. Het is niet anders...
Roen
Beste
BeantwoordenVerwijderenWat ik zeker niet wil, is teveel vragen stellen die misschien te persoonlijk zijn. Dus als ik te opdringerig ben ,mijn excuses, zeker niet de bedoeling.
Zelf ervaar ik momenteel ook die emotionele blindheid, ik geniet niet meer van uitstapjes met vrienden, een doel is momenteel ook ver te zoeken.
Je zegt dat je een tijdje wel degelijk een doel had, maar dat dit gepaard ging met veel stress. Is die emotionele blindheid misschien een gevolg van die stress? Een soort emotionele overload waardoor je volledig blokkeert? En de ziekte die je nu hebt, is dit misschien ook een gevolg van die stress? Ervaar jij psychosen? Periodes van depressie gepaard met hallucinaties?
Jouw blog was echt herkenbaar voor mij, en het helpt om ermee om te gaan. Waarvoor bedankt al.
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenNee hoor ik vind je vragen niet opdringerig hoor. Geen probleem!
In de tijd dat de gevoelsblindheid ontstond had ik inderdaad veel last van stress, dit was in twee periodes, de eerste periode was in het midden van mijn studietijd aan de TU Delft waar ik bouwkunde studeerde. Ik had toen een aantal problemen n.l. last van studiestress, ik had veel deadlines te halen en in de weekends ging ik regelmatig 'uit' en ging door tot laat in de nacht/ochtend. Dat was natuurlijk ontspanning voor mij, maar het laat naar bed gaan verstoorde wel mijn dag- en nachtritme. Daarnaast had ik toen (nu niet meer dus!) last van een minderwaardigheidscomplex welke was onstaan in de eerste twee jaar van mijn middelbareschool tijd. Ik ben in die tijd gepest op school. En ook had ik nog eens stress door het niet hebben van vaste woonruimte. Dat werd me op een gegeven moment teveel waardoor ik inderdaad een soort overload kreeg. Ik kon niet meer normaal slapen en werd depressief. Tegelijkertijd raakte ik mijn gevoelsleven kwijt. Hierna heb ik o.a. door een boek van Louise Hay een manier gevonden om positief te leren denken. Dat hielp om de negatieve gedachten die ik veel had kwijt te raken. Zo kreeg ik toch weer zelfvertrouwen. In die periode ging ik ook een jaar naar Kopenhagen studeren om daar mee te doen met een studentenuitwiseling. Dar kon ik mijn herwonnen zelfvertrouwen beproeven, wat positief uitpakte. Mijn 'gevoel' herstelde zich gedeeltelijk en ik merkte dat ik van veel dingen kon genieten.
Toen ik weer terug kwam begon ik met afstuderen wat heel zwaar bleek te zijn. Weer veel stress (ik eiste veel van mezelf door de lat zo hoog mogelijk te leggen). Ik kreeg weer slaapproblemen en langzaam verdween mijn gevoel weer. Die periode duurde twee jaar en uiteindelijk haalde ik wel mijn architectendiploma. Maar mijn gevoel was verdwenen. Ik herstelde wel geleidelijk aan van die periode maar mijn 'gevoel' kreeg ik niet terug.
Een jaar later deed ik een cursus Reiki met wat vrienden met als resultaat dat ik zogenaamd door handoplegging mezelf en anderen zou kunnen genezen. Ik voelde inderdaad ook energie door mijn handen stromen. Ik dacht dat ik eindelijk de oplossing had gevonden en dacht een manier te hebben gevonden om mijzelf van de gevoelsblindheid te kunnen genezen. Ik deed heel veel handoplegging bij mezelf en uiteindelijk draaide ik daarin zo door dat ik psychotisch werd. Ik werd opgenomen in de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis in Delft. Ik wil hier voor het verhaal even achterwege laten wat er allemaal in die periode gebeurde, in ieder geval herstelde ik weer en werd van de afdeling ontslagen. Na deze periode heb ik nog twee keer een psychotische periode gehad, met goede tussenperiode's maar inmiddels ben ik door het vinden van de juiste medicatie af van mijn psychoses. Ik ben nu al weer drie jaar psychose-vrij. Dus geen hallucinatie's en wanen meer. Nog wel steeds mijn gevoel kwijt, maar door de complicaties van de psychose's die ik kreeg en ook de medicijnen die ik daarvoor slik weet ik niet goed wat mijn gevoelsblindheid veroorzaakt. Ik ben nu slaapmedicatie aan het afbouwen in de hoop dat er toch weer wat gevoel gaat terugkeren. Ik hoop dat ik zo je vragen heb beantwoord. Groetjes van Roen...
Heel erg bedankt, ik heb veel aan je antwoorden. Mijn excuses ook voor de late reactie. Groeten Sam
BeantwoordenVerwijderenBeste Roen,
BeantwoordenVerwijderenDe gevoelsblindheid die jij beschrijft, lijkt op de depersonalisatiestoornis. Door gedragstherapie kan deze verminderen of verdwijnen,
Cor
Beste cor, kan je mij es mailen aub greetdbckr@gmail.com bedankt
VerwijderenVolgens wikipedia is een depersonalisatiestoornis het volgende:
BeantwoordenVerwijderen"De depersonalisatiestoornis is een psychische aandoening die als belangrijkste kenmerk depersonalisatie heeft. Depersonalisatie kan een symptoom van andere aandoeningen zijn, maar in het geval van de depersonalisatiestoornis is het een specifiek ziektebeeld. In het DSM-IV is de stoornis ingedeeld bij de dissociatieve stoornissen.
Wie aan de stoornis lijdt, ziet het leven als niet-reëel, ongrijpbaar, als een film. De patiënt houdt wel een verminderd contact met de werkelijkheid (er is geen sprake van wanen), maar kan door het gevoel overal 'los' van te staan, erg onrustig of gespannen worden.
Het DSM-IV geeft de volgende criteria voor de depersonalisatiestoornis:
* Het aanhoudende of herhaalde gevoel los te staan, een externe waarnemer te zijn van de eigen geestelijke of lichamelijke processen (het leven voelt aan als een droom).
* De toetsing van de realiteit blijft tijdens de depersonalisatie intact.
* De depersonalisatie veroorzaakt klinisch ernstig lijden of beperkingen in het sociaal of beroepsmatig functioneren of op andere terreinen.
* De depersonalisatie treedt niet uitsluitend op als onderdeel van een andere psychische aandoening, zoals schizofrenie, paniekstoornis, acute stressstoornis of een andere dissociatieve stoornis. Ook is de aandoening geen gevolg van directe fysiologische bijwerkingen van een substantie (bijvoorbeeld een drug of geneesmiddel) of een lichamelijke aandoening (bijvoorbeeld epilepsie).
Er is nog niet veel onderzoek gedaan naar behandeling van de depersonalisatiestoornis. Wel zijn er veelbelovende resultaten geboekt met de behandeling van de depersonalisatiestoornis als ware het een angststoornis. Recente opvattingen suggereren namelijk dat de depersonalisatiestoornis meer kenmerken vertoont van een angststoornis dan van een dissociatieve stoornis. De opvatting gaat er van uit dat angst voor symptomen van depersonalisatie leidt tot spanning en vermijdingsgedrag, waardoor juist deze symptomen blijven opkomen. Op dit moment wordt er binnen de Angstpolikliniek van Overwaal in Nijmegen gewerkt aan een gestandaardiseerd behandelprotocol van deze stoornis."
Als ik dat vergelijk met mijn ervaring van gevoelsblindheid is dit toch wezenlijk anders... ik heb niet het idee dat ik los sta van de werkelijkheid. Ik mis enkel mijn gevoelsbeleving... Ik kan het denk ik niet goed uitleggen, maar toch is het iets anders...
Hallo,
BeantwoordenVerwijderenIk wil je nog even sterkte wensen.
groet Lucia
alexythimie lijkt mij..
BeantwoordenVerwijderenIk had een paar vraagjes, heb je ook dat je door je gevoelsblindheid heel rationeel bent geworden? En kan muziek je nog raken? Groet Julie
BeantwoordenVerwijderenHoi Julie, ik denk inderdaad dat ik rationeel ben geworden. Dat weet ik als ik alleen thuis ben. Dan lach ik nooit, ook niet als ik naar de tv kijk of als ik een boek lees of als ik mijn Ipad gebruik. Het gekke is dat ik muziek nog mooi kan vinden, en ook kan ik bepaalde schilderijen of foto's mooi vinden. Ook kan ik eten wel of niet lekker vinden. Alsof bepaalde gedeeltes in mijn hersenen nog wel normaal werken en andere gedeeltes niet. Ook kan ik nog sexueel opgewonden raken. Maf he. Laatst probeerde ik iemand dat gevoelloze uit te leggen, en die persoon snapte niet dat ik zonder gevoel kan schilderen. Dat snap ik zelf ook niet trouwens want mijn schilderijen stralen wel iets uit. Ik zal er wel een paar op deze site zetten. Dan kun je zien wat ik bedoel...
BeantwoordenVerwijderenBest herkenbaar,
BeantwoordenVerwijderenIk kwam ook met een minderwaardigheidscomplex op de TU Delft Bouwkunde. Maar ik heb t zelf daar niet volgehouden. Ik kon absoluut niet tegen al die kritiek, en werdt erg depri. Daarna leek de wereld om me heen te draaien, alsof ik geen grip meer had op de werkelijkheid, wat goed en slecht was.
Al heb ik het idee dat mijn gevoel al in grote mate uit staat sind mijn jeugd. Mijn vader overleed toen ik jong was, maar daar heb ik nooit om gehuild of verdriet om gehad.
Ik had in de tijd van Bouwkunde ook een relatie, maar dat ging helemaal verkeerd omdat ik zo vreemd in mijn vel zat. Ik vind het vervelend dat ik hem daarmee pijn heb gedaan. Maar ik kan zelfs geen schuld voellen, en dat vind ik best wel rot.
Ik ben een nieuwe studie begonnen, toen ging alles beter, .. Maar nogsteeds vecht ik tegen dat ik niet kan voellen en dat de wereld niet echt lijkt. Ik heb het denk wel in lichte mate, want soms voel ik me toch depri. En vaak uiten gevoelsdingen zich bij mij lichamelijk, en niet emotioneel. Nu is het nog hopen op verbetering.
Ik vraag me wel af hoe jullie dat doen met relaties? Want bij mij gaat het altijd erg moeilijk in combinatie met mijn depersonalisatie.
Hoi, een relatie is door mijn gevoelsblindheid eigenlijk onmogelijk geworden. Want juist een relatie is iets waarin gevoel heel belangrijk is denk ik. In mijn laatste relatie die duurde van 2000 tot 2002 ben ik ook nooit verliefd geweest. Dat was heel gek, want ik vond haar echt leuk. Maar uiteindelijk strandde de relatie toch door de vlakheid. Ik heb nog een tijdje gehoopt dat seroxat dat ik in die periode kreeg zou helpen, maar dat bracht mijn emoties niet terug. Inderdaad, op bouwkunde kregen we veel kritiek, en dat was soms heel erg hard en frustrerend.
BeantwoordenVerwijderenIk sta wel op een datingsite, heb daar wel wat contacten gehad, maar als het op een date aankomt heb ik de keuze wel of niet over mijn ziekte en de gevoelsblindheid te praten. En uiteindelijk kies ik er dan toch weer voor om er wel iets over te vertellen. Dan loopt het meestal weer op niets uit. Ik heb er om eerlijk te zijn, dan ook niet meer zo'n zin in.
Sterkte maar...
Dit is depersonalisatie. Dp kan verschillende vormen aannemen. 1 daarvan wordt gekenmerkt door: geen emoties, geen motivatie, geen sferen meer aanvoelen, geen persoonlijkheid meer, dood gevoel vanbinnen, zielloos, geen liefde kunnen voelen... Je hoeft echt niet het gevoel te hebben om in een droom te leven om van dp te kunnen spreken hoor. Je kan er vanaf geraken door http://www.dpselfhelp.com/forum/index.php?/topic/20892-the-holy-grail-of-curing-dpdr/ . Lees eens wat verhalen op dpselfhelp.com. Veel mensen daar met zogezegde "gevoelsblindheid".
BeantwoordenVerwijderen