gedicht

Gevangen in mijn eigen hoofd
Mijn hersenen als tralies
voor mijn bewustzijn
Geen richting meer
Gevangen in een mensenleven

Ik weet wat gevoel was
Misschien had ik teveel gevoel
Was ik juist te kwetsbaar
Ik denk aan mijn oma die reuma had
Zij zei "Volhouden, wees sterk!"

Maar hoe ik ook volhou,
ik vraag me wel af
wat de zin is van zo'n
leven waar alles z'n betekenis
verloren heeft.

De regelmaat, de dingen, de mensen,
ze zijn er nog altijd.
De regelmaat van de dagen
De dingen die ik kan aanraken
De mensen met mij ik spreek
De mensen die me toch liefhebben

Maar ik weet het
een leven zonder emoties
is als een plant zonder bloemen
is als een wereld zonder kleuren
Een aquarium waarin ik gevangen zit.
Ik in mijn lege universum
Daarbuiten de kleuren, de vrolijkheid, het echte leven...

Denken kan nog, beredeneren ook
Maar ik onderga alles zonder de vonk
Die het leven tot leven maakt
De mensen tot levende emotionele wezens

Ik ben nog altijd hopend op de dag dat ik genees...
en anders de dag... (en dat zeg ik niet)

Roen