Vandaag 10 voor half 5 is mijn oma heen gegaan. Mijn lieve oma. Die 102 jaar oud is geworden. En ik heb sinds lange tijd weer eens gehuild. Om haar verlies, maar ook met de gedachte dat ze (hoop ik) nu eindelijk zal weten van mijn ziekte en mijn lijdensweg. Dat heb ik haar namelijk nooit kunnen vertellen. Dit kwam omdat we het vanwege haar ouderdom nooit goed konden uitleggen. Ik wilde het wel, maar het kon gewoon niet. Ook wilde ik haar niet verdrietig maken. In haar kleine wereldje kon ze af en toe nog best gelukkig zijn (denk ik). Ze genoot in ieder geval van de lekkere dingen die we haar gaven (taartjes, haring) en van de muziek die ik voor haar maakte, ik speelde op de blokfluit en mondharmonica voor haar als ik bij haar op bezoek was. Iets wat heel bijzonder was, was dat ze me het heel oude liedje leerde van Marie van tante K.
Marie van tante K
Marie van tante K was jarig, nou dat was een lol,
we waren half dol en we gingen aan de rol.
De Jan-Plezier werd in gespannen en de hele troep,
stond voor de deur te wachten met de toestep op de stoep.
Voor een prikkie in een brikkie door de straten van de stad,
met een glasie en een pot bier, wie doet je wat.
Karel Heintje, Mie(n) en Treintje, lamme Hannes, Rooie Bet,
met zo'n fijne Jan-Plezier en een glasie en een pot bier,
dan heb je pret, dan heb je pret!
Dat had mijn oma weer geleerd van een metselaar waar ze gek op was (denk ik nu, want ik weet het niet meer precies). Anyway, het zijn hele gekke dagen geweest want al een aantal dagen at mijn oma niet meer, ook reageerde ze ook steeds minder op de dingen die we tegen haar zeiden. Eerst kon ze nog (met veel moeite) ja en nee zeggen, maar later ging dat ook niet meer. Zien kon ze al heel lang niet meer, maar de afgelopen dagen staarde ze met vreemde halfgesloten ogen in het niets. Gister begon ze al zwaarder te ademen en vandaag had een beetje vocht in haar keel en was haar ademhaling moeizaam, met diepe halen en dan weer pauze's. Ze kreeg Morfine tegen de pijn (ze had doorligplekken) en tegen de nare dromen van de Morfine kreeg ze Haldol (Snap ik overigens niet, want dat middel is echt je reinste troep; ik heb het ooit gehad toen ik psychotisch was en toen heb ik, zoals ik toen zei, de ergste nacht van mijn leven meegemaakt!).
En toen, om kwart of vier 's middags, zag mijn moeder opeens (Mijn vader en moeder en ik waren op dat moment bij haar) dat haar handen blauw werden. Mijn moeder voelde haar hartslag (pols) en die was ook weg (was de hele dag al heel onregelmatig trouwens), maar nu was hij dus weg. Ook haar gezicht verkleurde en toen gebeurde het, mijn oma ging. Ze ademde nog een klein beetje door, met horten en schouder ophalen. Er gebeurde nog een klein wonder, ik zag het, er rolde nog een traan uit haar linker oog. (Zoveel hield ze van het leven, denk ik nu.) En toen stopte haar ademhaling. Als een kaarsje doofde haar leven uit.
Mijn lieve oma. Mijn lieve lieve oma waar ik zo gek op was. En mijn moeder moest huilen en ook ik huilde. Wel tranen bij mij, maar geen gevoel van verdriet, wel een beklemmend gevoel. En later toen mijn ouders er niet bij waren, heb ik mijn afscheidswoorden (die had ik eerder die dag geschreven) aan oma voor gelezen. Dat was het moment dat de tranen echt loskwamen. Want toen vertelde ik haar ook van mijn ziekte. Gek dat je toch kunt huilen zonder dat je verdriet voelt. Ook een uur geleden heb ik nog gehuild toen ik naar het liedje Suzanne (van Herman van Veen) luisterde. En nu zijn mijn handen moe van het typen. Oma, ik hoop dat je bij me bent nu ik dit schrijf. Ik weet dat we elkaar eens weer zullen ontmoeten! Want zelfs van de een van de mannen die oma om 8 uur kwamen opbaren hoorde ik over een "bijna-dood" ervaring. Die had zijn vrouw gehad toen ze in coma lag. Ze ontmoette haar oma, die haar weer terug stuurde naar het leven. Ik ga zo nog eens naar Herman van Veen luisteren. Oma ik hou van u!
p.s Ik vond het fijn dat ik voor u heb kunnen spelen vandaag op mijn mondharmonica en alt-blokfluit. Ik hoop echt dat het uw laatste momenten in uw leven heeft verzacht.
p.p.s. Dit was de uitslag van een tarot trekking die ik vanavond (zojuist, ivm met deze speciale dag deed). Dat doe ik erg weinig overigens.
Uitslag, 7 kaarten getrokken, geen pendel gebruikt:
Eight of rods - begin van een reis
The Magician - concentratie en gewaarwording
Two of pentacles - een hechte familie band (blood is thicker than water)
Page of rods - een nieuw begin
Four of rods - tevredenheid, vervolmaking, nieuw huis/thuis
Six of rods - overwinning vervolmaking, groot nieuws, (feelings of happiness and deep satisfaction)
Two of rods - verdiend succes (by means and hard work), wijsheid verkregen door ervaring, zelftwijvel
De uitslag is bijzonder positief en duidt duidelijk naar de afronding van een lang leven. Ik sta altijd een beetje sceptisch tegenover de tarot, maar dit keer klopt het toch wel heel goed met wat er vandaag gebeurd is. Een wondertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten