Ik moet wat doen... al doe ik het voetje voor voetje... stapje voor stapje... al is het koord dun en loop ik daarover in een dichte donkere mist... al is de steen op mijn hoofd zwaar... ik moet. Ik moet gewoon. Al loopt de kat over mijn toetsenbord... er moet ergens een uitgang zijn uit deze leegte... deze hel... ik heb nu de hulp van buitenaf... dus nu moet ik knopen doorhakken... geloven in dat wat onmogelijk lijkt omdat het al zo lang duurt... ik ben nu aan het lezen in het boek van Toon Tellegen; 'De genezing van de krekel'... en ik ben nog steeds aan het ontwennen, al een week, van de verlaging van anti-psychoticum Risperdal van 4 naar 3 mg. Mijn arts zei; Dat doe je wel even. Niet dus. Je hebt maar twee middagen last. Niet dus. Ik voel me al een hele week ellendig. Mijn tip aan iedereen; Zorg dat je niet verstrikt raakt in een medicijnen cocktail. Zoals ik. Dan kun je gedrogeerd raken (zoals ik) en voel je je niet alleen rot door je ziekte, maar wordt je ook nog eens lamgeslagen door de pillen. En krijg je rare bijwerkingen. (klamme rug, hangende mond, kleine oogjes, dikke buik)
Ik ga dus werken aan stap 1; Minder medicijnen. Wel in overleg natuurlijk.
Bij mij hebben de anti-depressiva geen wonderen verricht. Helaas, helaas. Dus die wil ik er op den duur ook er af. Net als het slaapmiddel zopiclon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten