Wereldbeeld...

In tegenstelling tot de onderstaande prayer ben ik er niet zo zeker van of er een God of bijvoorbeeld een universele 'kracht' bestaat. Ik snap eigenlijk niks van deze wereld. Of van dit universum. Ik bedoel; ik begrijp wel wat ik op school heb geleerd of op de universiteit, maar dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat ik niet snap wat het nut is van een wereld vol natuurrampen geweld maar ook liefde en vriendschap. Het is bizar dat dergelijke uiterste in deze wereld samengaan. Ook snap ik niet goed wat het nut is van ziekte, ik denk eerder dat het een natuurverschijnsel is, dat er gewoon is. Je hebt mazzel of je hebt stomweg pech. Mijn geestelijke welzijn wordt zo vaak bepaald door misère dat ik daar 'ook' het nut niet van snap. Inmiddels ben ik er ook wel achter dat ik niet terug wil komen op deze wereld of in een dergelijk leven. Dit indien dat mogelijk is natuurlijk. Ik heb het er wel mee gehad met deze voortdurend doorgaande geestelijke marteling. Ik zit gevangen in dat en de mensen waar ik om geef. Ik wil de mensen om me heen niet kwetsen of pijn doen met het feit dat ik er niet meer zou willen zijn, en tegelijkertijd wil ik ook niet opgeven want het is me de eer te na dit leven met opgeheven hoofd te verlaten. Dus niet als verliezer. Maar dat betekent dus dat in mijn leven elke dag opnieuw de lijdensweg word verlengd. De ene dag is het iets beter de andere slechter of zoals vandaag een stuk slechter. Maar altijd is het onder de nullijn. Het leven is echt een oneerlijk 'event' (Engels). En het leven duurt als je ziek bent als ik ook zo godsgruwelijk lang... damn!!!! Maar ben je een verliezer als je elke door je ziekte wordt 'geslagen' en dat je daar wel eens keertje genoeg van hebt? Anderen kunnen toch niet voelen wat ik voel, ook al zien ze misschien aan mijn gezicht dat het er binnen niet fijn toeven is. Dilemma's....dus...