betekenisloos

Ik lag net in bed, en dacht na. Ik realiseerde me dat mijn leven, en dan bedoel ik vanuit mij gezien, volledig betekenisloos is geworden sinds ik gevoelsblind ben. Ik ben niet alleen mijn emoties kwijt, maar ook hebben de dingen des levens gevoelsmatig geen waarde meer. Wat ik ook doe, zie ervaar, etc. het voelt als leeg en plat. Dimensieloos. Tot nu toe heb ik een tijd gedacht dat als 'het leven'/'mijn leven' voor mij geen betekenis heeft, het voor een ander wel betekenisvol is, zoals voor mijn ouders, familie of vrienden of anderen. Dat heeft me op de been gehouden en maakt dat ik door wil gaan. Al heeft mijn echte leven al opgehouden te bestaan, wat is een mensenleven immers zonder dat je er enige betekenis aan ervaart? Morgen word ik achtendertig. Een pijnlijke dag voor mij eigenlijk. Want dan wordt ik gefeliciteerd (heeft betekenis) en dan ervaar ik dat niet eens. En dan wordt de dag van mijn geboorte gevierd, terwijl ik als ik zou hebben geweten dat deze ziekte mij zou overkomen ik misschien wel helemaal niet geleefd zou willen hebben. Die betekenisloosheid vind ik het misschien allerergste wat mij in dit leven is overkomen. Ik weet ook nog van vroeger wat wel betekenis had. Mijn wereld was vol van betekenissen; Muziek, herinneringen, een plek, de zon, een boek, vriendschappen, etc. veel dus. Alles is er nog wel, ik heb nog boeken, vriendschappen, zon etc. maar ik voel er niks bij; dat bedoel ik met die dimensieloosheid. Nu is alles even leeg, ook al maak ik een nieuw schilderij, al hoor ik op zich mooie muziek, heb ik een 'goed' gesprek, het blijft allemaal even betekenisloos vanuit mijn beleving, hoe ik ook er ook mijn best voor doe. Ik kan er niet eens om huilen. Rationeel weet ik wel dat bepaalde dingen betekenisvol zijn, maar verder niet.