Veni Vidi Vici

We zitten inmiddels in 2020. Ik ben nog altijd depressief en mis nog altijd mijn emoties. Door het corona virus kan ik niet meer zwemmen. Dat deed ik bijna dagelijks, ik word s'morgens altijd brak wakker door mijn medicatie en zwemmen hielp mij om dat brakke gevoel een beetje kwijt te raken. Daardoor kan ik eigenlijk ook niet opnieuw beginnen met het afbouwen van het slaapmiddel (zopiclon). In mijn familie is er ook iets ergs gebeurd, mijn moeder is door een tumor blind geworden, dat speelt al vanaf juli vorig jaar. Heel erg heftig.  Daardoor is mijn rol in het gezin ook veranderd. Ipv dat ik mantelzorg kreeg van mijn ouders, geef ik nu af en toen mantelzorg aan mijn moeder. Ja, het zijn hele rare tijden. Ik blijf voorlopig door knokken, ook al leef ik op mijn tandvlees. Ik heb vorige week maandag hardloop schoenen gekocht en wil daar dagelijks op hardlopen. Ik bouw het langzaam op, omdat mijn lichaam het niet gewend is. Conditie heb ik gelukkig wel. Ik leef van dag tot dag. Het is fijn dat ik mijn kat Pippie heb, daardoor voel ik me niet alleen in huis. Ook speel ik dagelijks een half uurtje saxofoon. Ok mensen het beste, laat wat van je horen, als je ook je emoties mist.. Roen..