Gevoelsblind!

Zomer 2020,
Het is een bizarre tijd. Mijn moeder zit nu bijna 2 weken in het hospice hier in Alkmaar.. Na een half jaar van om de 3 weken chemo's blijkt uit een recente MRI-scan dat de tumor in haar hoofd 3 keer zo groot is geworden. Ze is dus uitbehandeld. Mijn vader was thuis al die tijd mantelzorger, maar de laatste tijd was het bijna niet meer op te brengen, dus vandaar dat het heel fijn is dat ze in het hospice alle hulp krijgt die nodig is. Juist ook omdat ze blind (door de tumor) is. Ik kom ook elke avond bij haar. Nu weet ik dus ook waarom het belangrijk is dat ik nog leef. Ik heb nog een belangrijke taak te vervullen als zoon. Ik ben enig kind. S avonds geven mijn vader en ik haar om de beurt de avond maaltijd. We proberen haar ook nog een beetje blij te maken. Zo had mijn vader er afgelopen maandag voor gezorgd dat mijn moeder met de 'wens' ambulance naar het strand kon. Dat was heel bijzonder en fijn voor haar. Ze kon even de zee ruiken en horen en de geluiden van de mensen op het strand. Op een terrasje kreeg ze ook een lekkere cappuccino in een speciale beker.

Wat ook wel leuk is, is dat mijn tenorsax is opgeknapt, ik bezit meerdere saxen, en deze had wat lekken en verouderde polsters (soort rond leertje dat de toongaten afsluit), dus speel ik daar weer af en toe op, ik wissel het af met mijn alt en sopraan.

Ik heb ook weer een nieuwe psychiater bij de Ggz, dat is ook wel hoopgevend, aangezien deze nog mogelijkheden ziet qua medicatie veranderingen. Ze weet misschien ook een middel waarmee ze iets aan mijn ochtend brakheid kan doen. en ook een middel wat mijn emotie's misschien weer terug kan halen. Ik wacht er maar even mee tot mijn moeder er niet meer is. Medicatie veranderingen vind ik altijd wel zwaar. Succes allemaal, groetjes, Roen... laat wat van je horen (hieronder), dat vind ik leuk!