Het is nu 1 jaar geleden voordat de problemen begonnen.
Ik kreeg zo maar uit het niets spanningsklachten.
Nu had ik dat in het verleden ook wel eens gehad die spanningsklachten maar zag het niet echt als een probleem en was er een beetje laconiek onder, dat wilt zeggen Ik dacht dat gaat vanzelf wel weer over maar dat gebeurde dus niet.
De klachten werden steeds erger en zorgden voor heel veel stress.
Op een gegeven moment werden de klachten zo erg dat ook s ’nachts ik er niet van kon slapen en toen ging het dus helemaal bergafwaarts met me.
Ik lag gewoon nachten wakker kon op een gegeven moment niet meer slapen en dan ben je helemaal klaar want je wordt dan doodmoe en je ben dan elke dag brak.
Maar nu komt het vreemde dat dit zo weken doorging en ik opeens ook geen eetlust meer had, ik at bijna niet meer, mijn honger gevoel was weg.
Toen ging het hard met me achteruit.
Ik wist dat als dit zo doorging dit niet goed zou aflopen dus ben naar de dokter gegaan en die verwees mij door naar een internist.
Die kon in eerste instantie niets vinden en stelde voor om een maagonderzoek te gaan doen en een ct scan en een echo van mijn buik, ik stemde daarmee in want wat moest ik anders.
Toch had ik het idee dat het niks lichamelijks kon zijn want ik ben niet ziek geworden zomaar, ik had veel last van stress en spanningen dus moest het daarmee te maken hebben.
Uit het onderzoek kwam dus helemaal niets wat ik ook verwacht had, maar omdat ik niet sliep raakte mijn hele lichaam ontregeld.
Ik had bijna geen stoelgang meer dat kwam omdat ik dus niet meer at en drinken deed ik ook bijna niet meer, plassen deed ik dus ook niet veel.
Maar ik merkte ook dat ik geestelijk achteruit aan het gaan was.
Ik kon gesprekken niet goed volgen maar ze ook niet goed voeren, ik viel eigenlijk stil en raakte steeds mee in mijn eigen gekeerd.
Tot op een gegeven moment het niet verder ging ik was al naar de dokter geweest die allerlei onderzoeken liet doen maar er kwam helemaal niet uit dat er een lichamelijk iets was.
Mijn vrouw trok het op dat moment ook niet meer omdat ik vaak wakker lag in bed en haar dus ook wakker hield was zij ook op een gegeven moment doodop.
Ze had contact gezocht met mijn zus en vertelde wat er aan de hand was met mij en dat er wat moest gebeuren want dit ging niet langer zo.
Ze hebben me op een gegeven moment naar de dokterspost gebracht en vanuit daar werd er met een ggz arts gesproken en er werd gezorgd dat ik ergens werd opgenomen.
Die nacht lag ik dus in het ziekenhuis en de volgende dag moest ik naar een ggz instelling toe.
Daar werd ik dus opgenomen, ik was helemaal in de war kon niet meer goed denken en had zelf niet in de gaten dat mijn gevoel ook weg aan het gaan was.
Ik was alleen te veel bezig met overleven want het ging echt niet goed met me, ik verloor in korte tijd 25 kilo aan gewicht en ging zienderogen achteruit.
Slapen deed ik ook niet meer en dat voor weken lang.
Ik merkte dat als ik niet begon met eten ik waarschijnlijk aan de sondevoeding moest met een slang door me neus.
Nu zag ik dat helemaal niet zitten dus ondanks dat ik geen hongergevoel had begon ik toch te eten.
Ik merkte toen dat mijn smaak niet klopte, of ik had geen smaak of het smaakte niet of heel raar, de structuur van het eten in mijn mond voelde anders aan.
Dat kon er ook nog wel bij dacht ik, ik dacht nu echt dat ik gek werd.
Niet eten, drinken, in de war zijn, mijn smaak niet goed en mijn gevoelens waren weg.
Om een lang verhaal kort te maken ik heb 4 maanden in die kliniek gezeten en heb daar buiten mijn eigen ellende heel veel zieke mensen gezien die op die afdeling zaten.
Ik zat in eerste instantie op een gesloten afdeling, ik heb daar tijd genoeg gehad om over datgene wat mij was overkomen na te denken maar op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat nu precies de oorzaak is geweest.
Maar ik denk dat het de stress was met slaapgebrek wat de boel in gang heeft gezet.
Bij de ggz zegen ze dat ik een depressie heb gehad met een psychose en kreeg daar medicatie voor.
Inmiddels ben ik weer een aantal maanden thuis, ik ben aangekomen in gewicht en slaap weer, dat is dus goed.
Maar wat ik mis is dat mijn smaak gedeeltelijk weg is en niet meer terug is gekomen, ik niet echt een hongergevoel heb en geen emoties en gevoelens meer heb.
De enige emotie die ik heel af en toe nog heb is huilen maar dat gaat vaak heel moeilijk terwijl ik er vaak verdriet om heb, de rest is weg, ik vind het verschrikkelijk dat ik ze niet meer heb, gevoelens en emoties horen bij een mens toch?
Ook op seksueel gebied is er niets meer, dus het lijkt of alles wat met gevoelens te maken heeft weg is, hongergevoel kan ik ook niet, dit is toch niet normaal.
Ze zeggen dat het ook door de medicatie kan komen maar ik weet en heb dat ook gezegd dat het er niet meer was voordat ik die medicatie kreeg dus daar heeft het niets mee te maken.
Ik hou ontzettend veel van mijn vrouw en kinderen maar het gevoel wat daarbij hoort is er niet meer terwijl ik weet dat het zo is, ze zijn mijn alles!
Ik vind het moeilijk leven zo zonder gevoelens en voel me echt leeg van binnen.
Maar wat kan je er aan doen om dit te veranderen?
Je leeft niet meer vind ik maar overleeft.
Mijn vrouw zeg steeds dat het wel weer een keer terugkomt dat gevoel en de emoties maar ik weet het niet of dit nog terugkomt.
Na mijn inziens is het dus door de stress en spanningen gekomen gevolg door een psychose maar ik ben geen dokter en zal nooit echt weten wat exact de oorzaak was.
Ik denk dat het toch iets is in je hersenen wat niet goed werkt maar ik wordt er elke dag weer mee geconfronteerd.
Dat ook mijn smaak veel minder is en soms helemaal anders is, is ook vreemd toch?
Dan moet er toch echt iets mis zijn met je hersenen denk ik dan.
Daar zit alles, je beleving (gevoelens) maar ook je smaak wordt door je hersenen doorgegeven.
Ben naar de kno arts geweest voor mijn smaak maar die weet niet hoe dit komt dus kan niets voor mij doen.
Maar het allerergste is dat ik mijn gevoel kwijt ben, zo erg zelfs dat ik regelmatig denk om een einde aan mijn leven te maken.
Dit is geen leven meer, ik eet en haal adem maar ik leef niet meer, ik overleef, voel niets meer, helemaal niets, alles wat met je gevoel te maken heeft is weg!
Hier wordt een normaal mens toch gek van deze gedachte of angstig of boos, kwaad, agressief, noem maar op maar die gevoelens heb ik zelfs ook niet!
Er is iets mis met mijn hersenen dat kan niet anders, ik weet inmiddels ook dat ik niet de enige bent die deze “kwaal” heeft.
Ben er achter gekomen dat meerdere mensen ook hun gevoelens missen wat ik dus ook mis en die lopen ook tegen een muur van onbegrip aan omdat het nog steeds een onbekend fenomeen is wat niet vaak voorkomt denk ik.
Maar dat het iets met je hersenen te maken heeft is voor mij een feit, iets is daar ontregeld of communiceert niet goed meer maar wat?
Mis mijn gevoel, maar ook kan ik niet meer genieten van eten omdat mijn smaak anders is, ik ervaar ook een verandering in mijn stoelgang en er zijn nog een aantal lichamelijke klachten die zijn ontstaan op het moment dat deze ellende begon.
Hoeveel kan een mens meemaken, ondergaan en leven zonder gevoel zonder depressief te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten